و اما آثار و برکاتى که مىتوان براى تربت پاک حسینى برشمرد عبارتند از:
یکى
از آثار و برکات تربت سیدالشهدا علیه السلام این است که متبرک نمودن بدن و
صورت با آن تربت شریف تأثیر معنوى زیادى بر انسان خواهد گذاشت، از این رو
از بعضى بزرگان دین و امامان معصوم نقل شده که بعد از نماز، بدن و صورت
خویش را با مهر کربلا متبرک مىکنند. و نیز دستور دادهاند که قبل از خوردن
تربت جهت شفا گرفتن، آن را بوسیده و با اعضاى بدن تماس داده شود.
امام
صادق علیه السلام فرمود: «خداوند متعال تربت جدم حسین علیه السلام را شفاى
هر درد، و ایمنى از هر خوفى قرار داده است؛ پس هرگاه یکى از شما خواست از
آن خاک تناول کند، ببوسد و آن را به چشم گذارد و بر سایر اعضاى بدنش تماس
دهد...»(1)
یکى
دیگر از برکات و آثار خاک مزار امام حسین علیه السلام این است که سجده بر
آن تربت پاک حجابهاى ظلمانى را کنار زده و در توجه حق تعالى به نمازگزار
مؤثر است. امام صادق علیه السلام در این باره مىفرماید: «همانا سجود بر
تربت حسین علیه السلام حجابهاى هفتگانه را پاره مىکند.»(2)
لازم به
ذکر است که مراد از «حجاب» در کتاب و سنت، همان حجابهایى است که بین بنده
و خالق حایل شده و او را از شهود خداوند محجوب مىسازد که در مرحله اول،
حجابهاى ظلمانى و در مرحله دوم، حجابهاى نورانى برطرف مىشود اما مراد از
حجابهاى هفتگانه، ظاهراً حجابهاى ظلمانى است. سجده بر تربت حضرت
سیدالشهدا علیه السلام این خاصیت را دارد که در صورت معرفت به حق حضرت و
ولایت او، حجابها را دریده و راهگشاى وصول به کمالات انسانى باشد.
سجده بر خاک سر کوى تو آرند خلایق جان فداى تو که هم قبله و هم قبله نمایى
و
اما در خصوص این که در میان شیعه معمول است از خاک مقدس کربلا یعنى تربت
کنار قبر سیدالشهدا علیه السلام خاک برداشته و با آن مُهر درست کرده و
غالباً در نماز، به آن سجده مىکنند بدین خاطر است که از خاک زمین بوده و
به تمامى خاکها مىتوان سجده کرد، و از طرفى خاک کربلا به لحاظ شهادت امام
حسین علیه السلام و یاران با وفایش شرافت پیدا کرده است، به طورى که
اهلبیت علیهم السلام نیز به ما فرمودهاند در هر نمازى که سجده بر تربت
کربلا باشد خداوند آن نماز را به خاطر آن حضرت قبول مىکند. چنانکه حضرت
صادق علیه السلام از خاک کربلا درون کیسهاى ریخته و در سجاده همراه داشت،
در هنگام نماز آن کیسه را باز مىکرد و بر آن سجده مىنمود.
از
جمله آثار و برکات قطعى تربت پاک سیدالشهدا علیه السلام شفا بودن آن براى
دردها و آلام انسان است. روایاتى که دلالت بر این امر دارند به سه دسته
تقسیم مىشوند:
1- روایاتى است که شفا بودن را براى تربتى که از خود
قبر شریف برداشته شود مخصوص کرده است، چنانکه امام صادق علیه السلام فرمود:
«به درستى که نزد سر حسین علیه السلام تربت سرخى است که شفاى هر دردى غیر
از مرگ مىباشد.»(3)
2- روایاتى است که با تعبیرات مختلف توسعهاى از
بیست ذراع تا پنج فرسخ و یا ده میل را براى آن قائل است. چنانکه امام صادق
علیه السلام فرمود: «حریم مزار حسین علیه السلام پنج فرسخ از چهار جانب
قبر است.»(4)
3- روایاتى است که به طور مطلق جنبه شفا بودن تربت را
مطرح نمودهاند. چنانکه امام صادق علیه السلام فرمود: «خاک مزار امام حسین
علیه السلام براى هر دردى شفاست.»(5)
تا شفا بخشد روان و جسم هر بیمار را در حریم وصل خود خاک شفا دارد حسین
و
نیز امام رضا علیه السلام فرمود: «خوردن گِل، مانند خوردن مردار و خون و
گوشت خوک، حرام است مگر گِل مزار حسین علیه السلام، به درستى که در آن شفاى
هر درد و امنیت از هر ترسى است.»(6)
عالم
زاهد پرهیزگار حجةالاسلام والمسلمین مرحوم آقاى حاج شیخ محمدحسن عالم نجف
آبادى(ره) نقل فرمودند: «من در زمان مرجعیت مرحوم آیة الله آخوندى خراسانى
(ره) که در نجف اشرف مشغول تحصیل بودم مریض شدم و این بیمارى مدتى طول کشید
و پرستارى مرا بعضى از طلاب در همان حجره مدرسه بر عهده داشتند. پس از
چندى بیمارى من به قدرى شدید شد که اطبا از شفا یافتنم مأیوس شدند و دیگر
براى معالجهام نیامدند، و من در حال تب شدید گاهى بیهوش مىشدم و گاهى به
هوش مىآمدم.
یکى از رفقا که مرا پرستارى مىکرد شنیده بود که عالم
زاهد مرحوم آیة الله آقاى حاج على محمد نجف آبادى قدس سره مقدارى از تربت
اصلى حضرت سیدالشهدا علیه السلام را دارد. او به منزل معظم له رفته و از وى
خواسته بود که قدرى از آن تربت را بدهد که به من بخورانند تا شفا یابم.
ایشان فرموده بود: من به قدر یک عدس تربت دارم و آن را گذاشتهام که بعد از
مرگم در کفنم بگذارند. آن آقا ناراحت شده و گفته بود: حالا که ما از همه
جا مأیوس شده و به شما پناه آوردهایم شما هم از دادن تربت خوددارى
مىکنید؟ این بیمار در حال احتضار است و مىمیرد.
مرحوم آیة الله
آقاى حاج على محمد، دلش به حال بیمار سوخته و قدرى از آن تربت که از جان
خودش عزیزترش مى داشت به آن شخص داده بود. تربت را با آب مخصوصى که وارد
شده در آب حل کرده و به حلق من ریخته بودند. من که در حال بیهوشى به سر
مىبردم، ناگهان چشمان خود را باز کرده و دیدم رفقا اطراف بسترم نشستهاند،
خوب دقیق شدم و آنان را شناختم و قصه تربت را که به حلقم ریخته بودند
برایم شرح دادند.
کم کم در خود احساس نیرو و نشاط کردم و حرکتى به
خود داده، نشستم، دیدم نشاط بیشترى دارم برخاستم و ایستادم، و چون یقین
کردم که به برکت تربت مقدس امام حسین علیه السلام شفا یافتم حال خوشى پیدا
کردم و به رفقا گفتم: از شما خواهش مىکنم که از حجره بیرون بروید، چون
مىخواهم زیارت عاشورا را بخوانم رفقا از حجره بیرون رفتند و من در حجره را
بستم و بدون احساس ضعف با آن حال خوشى که قابل وصف کردن نیست مشغول خواندن
زیارت حضرت سیدالشهدا علیه السلام شدم.»(7)
آرى، شفاى بیماران به
وسیله تربت آن حضرت یکى از برکاتى است که خداوند متعال در عوض شهادت امام
حسین علیه السلام به وى عطا فرموده است .
کام برداشتن اطفال با تربت امام حسین علیه السلام موجب ایمنى کودک مىشود چنانکه امام صادق علیهالسلام فرمود:
«کام فرزندانتان را با تربت حسین علیه السلام باز کنید که آن امان است.»(8)
صاحب
کتاب «مدارک الاحکام» مىنویسد: در زمان حضرت صادق علیه السلام زن
زاینهاى بود، بچههایى که از زنا به دنیا مىآورد در تنور مىانداخت و
مىسوزانید. وقتى که مُرد، پس از غسل و کفن او را به خاک سپردند، اما زمین
جنازهاش را بیرون انداخت. جاى دیگر او را دفن کردند باز زمین او را
نپذیرفت تا سه مرتبه، آنگاه مادرش به امام صادق علیه السلام متمسک شد: اى
پسر پیغمبر به فریادم برس.
فرمود: کارش چه بود؟ عرض کردند زنا و
سوزاندن بچههاى حرامزاده. فرمود: هیچ مخلوقى حق ندارد مخلوقى را بسوزاند،
سوزاندن به آتش مخصوص خالق است عرض کرد حالا چه کنم؟ فرمود: مقدارى از تربت
حسین علیه السلام با او در قبر بگذارید. تربت حسین علیه السلام امان است.
همراهش گذاشتند زمین او را پذیرفت.
در توقیع مبارک حضرت حجة بن
الحسن(عج) نیز اذن داده شده است. یکى از شیعیان به حضرت (در زمان غیبت صغرى
توسط نایب خاص حضرت) مىنویسد: آیا جایز است ما تربت حسین علیه السلام را
با میت در قبر بگذاریم، یا با تربت حسین روى کفن بنویسیم؟
حضرت در
پاسخ مرقوم مىفرمایند: هر دو کار پسندیده است. البته باید رعایت احترام
تربت بشود. مُهر یا تربت، مقابل یا زیر صورت میت باشد، بلکه به برکت خاک
قبر حسین علیه السلام قبر میت محل امنى از هر بلا و آفت و عذابى گردد.(9)
از
حضرت صاحب الزمان(عج) روایت شده که فرمود: «هر کس تسبیح تربت امام حسین
علیه السلام را در دست گیرد و ذکر را فراموش کند، ثواب ذکر براى او نوشته
مىشود.»(10)
و امام صادق فرمود: «یک ذکر یا استغفار که با تسبیح
تربت حسین علیه السلام گفته شود برابر است با هفتاد ذکر که با چیز دیگر
گفته شود.»(11)