بعضى التماس دعا دارند، دوا را معرفى مى کنیم، باز مى گویند دعا کنید!

حضرت آیت العظمی الله بهجت، فقیه و عارف بزرگی بود که بزرگ و کوچک از او نصیحت می خواستند و دعا طلب می کردند. ولی نگاه خود ایشان به نصیحت شنیدن بسیار متفاوت بود و شنیدن صرف را مثمر ثمر نمی دانستند.

متن زیر کلامی از مرحوم آیت الله بهجت است که این شب ها برای ما بسیار درس آموز است: جماعتى هستند که وعظ و خطابه را که مقدمه عملیات مناسبه مى باشند، با آن ها معامله ذى المقدمه مى کنند، کأنه دستور این است که بگویند و بشنوند، براى این که بگویند و بشنوند! و این اشتباه است.

تعلیم و تعلم براى عمل مناسب است و استقلال ندارند. براى تفهیم این مطلب و ترغیب به آن فرموده اند: کونوا دعاة الى الله بغیر السنتکم با عمل بگویید و از عمل یاد بگیرید و عملا شنوایى داشته باشید.
بعضى مى خواهند معلم را تعلیم نمایند، حتى کیفیت تعلیم را از متعلمین یاد بگیرند.
بعضى التماس دعا را دارند، مى گوییم «براى چه ؟» درد را بیان مى کنند، دوا را معرفى مى کنیم، به جاى تشکر و به کار انداختن باز مى گویند دعا کنید!
دور است آن چه مى گوییم و آن چه مى خواهند؛ شرطیت دعا را با نفسیت آن مخلوط مى کنند.
ما از عهده تکلیف، خارج نمى شویم، بلکه باید از عمل نتیجه بگیریم و محال است عمل بى نتیجه باشد و نتیجه از غیر عمل حاصل شود، این طور نباشد: پى مصلحت، مجلس آراستند/ نشستند و گفتند و برخاستند!
خدا کند قوال نباشیم، فعال باشیم، حرکت عملیه بدون علم نکنیم، توقف با علم بکنیم.
آنچه مى دانیم بکنیم، در آنچه نمى دانیم، توقف و احتیاط کنیم، تا بدانیم؛ قطعا این راه، پشیمانى ندارد.
به همدیگر نگاه نکنیم، بلکه نگاه به دفتر شرع نماییم و عمل و ترک را، مطابق با آن نماییم.
والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته.