ﻧﻪ ﺗﻮ می‌مانی، ﻧﻪ ﺍﻧﺪﻭﻩ...

ﺳﻬﺮﺍﺏ ﭼﻪ ﺯﯾﺒﺎ ﮔﻔﺖ:

ﻧﻪ ﺗﻮ می‌مانی... 

ﻧﻪ ﺍﻧﺪﻭﻩ... 

ﻧﻪ ﻫﯿﭻ ﯾﮏ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﯾﻦ ﺁﺑﺎﺩﯼ...

ﺑﻪ ﺣﺒﺎﺏ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻟﺐ ﯾﮏ ﺭﻭﺩ ﻗﺴﻢ ﻭ ﺑﻪ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺁﻥ

ﻟﺤﻈﻪ ﺷﺎﺩﯼ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ، ﻏﺼﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ‌ﮔﺬﺭﺩ

آن چنانی ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﺎﻃﺮﻩ‌ﺍﯼ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ.

ﻟﺤﻈﻪ‌ﻫﺎ ﻋﺮﯾﺎﻧﻨﺪ!

ﺑﻪ ﺗﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﻮﺩ، ﺟﺎﻣﻪ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻣﭙﻮﺷﺎﻥ ﻫﺮﮔﺰ...